|
KRÓTKA HISTORIA FABRYKI KONIAKÓW
Tradycja uprawy winorośli w Zielonej Górze i okolicach sięga XIII wieku. Pierwsze winnice zostały założone prawdopodobnie przez duchownych dla zapewnienia wina do obrzędów liturgicznych. Jednak wyjątkowy klimat i korzystne ukształtowanie terenu sprawiły, że areał plantacji stale się powiększał, a winiarstwo zaczęło odgrywać dominującą rolę w gospodarce miasta. Do dziś Zielona Góra wraz z okolicami uważana jest za najdalej wysunięty na północ region winiarski świata.Pierwsze duże wytwórnie alkoholi powstały w Zielonej Górze w drugiej połowie XIX wieku. Wśród producentów winiaków ważne miejsce zajmował Heinrich Raetsch, właściciel jednego z najbardziej znaczących zakładów alkoholowych w Niemczech. Na początku lat 90. XIX wieku zakupił winnice położone na wschodnich obrzeżach miasta przy Zülllichauerstrasse (obecnie ul. B. Chrobrego) i wybudował na nich nowoczesną przetwórnię. Projekt autorstwa Carla Mühle zatwierdzono w styczniu 1894 r., a już rok później zakończono budowę zakładu. Powstały dwa bliźniacze budynki przedzielone dużą bramą wjazdową. Budynek po prawej stronie był mieszkaniem właściciela, po lewej mieściły się magazyny i hale produkcyjne. Dwukondygnacyjne , podpiwniczone budynki, wzniesione na rzucie prostokąta charakteryzowały się zwartą byłą. Podział pionowy elewacji wprowadzono poprzez wydzielenie bocznego dwuosiowego ryzalitu oraz zastosowanie pilastrów, zaś podziały poziome podkreślono wysokim cokołem i psami gzymsu. Zastosowano bogaty detal architektoniczny: plastyczne dekoracje naczółków z bogatą ornamentyką, płyciny podokienne, obramienia okien, dekoracje pilastrów, ślepą balustradę w zwieńczeniu ryzalitu. W opracowaniu fasady harmonijnie połączono elementy stylu neorenesansowego i neobarokowego, nawiązując do architektury pałacowej, co było charakterystyczne dla obiektów fabrycznych w okresie kształtowania się budownictwa przemysłowego. |
Kompleks fabryczny wytwórni koniaków, który po śmierci założyciela przeszedł w ręce żony i synów, rozwijał się systematycznie. Na tyłach budynków głównych powstawały kolejno: wozownia i stajnia, magazyn i pakowalnia, kolejna wozownia oraz, w 1919 r., garaże. Poważne inwestycje miały miejsce w latach 20. XX w. Przy północnej ścianie budynku głównego, w 1921 r. powstał nowy obiekt o funkcjach magazynowo - produkcyjno - biurowy, a bezpośrednio za nim, sześć lat później, gorzelnia i komin. Autorem projektów był zielonogórski architekt Richard Kintzel. Pierwszy z budynków jest przykładem kolejnej fazy rozwoju architektury przemysłowej, łączącej cechy historyzmu i modernizmu. Trzykondygnacyjny obiekt, z fasadą podzieloną lizenami, zamknięty jest trójkątnym szczytem. Jedynym dekoracyjnym elementem fasady, nawiązującym do budynków wcześniejszych, jest główne wejście ozdobione dekoracyjnym portalem. Obiekt z 1927 r. odpowiada gabarytami poprzedniemu, lecz formą wpisuje się w nurt architektury modernistycznej. Elewacje tego budynku zdominowane są przez duże, wielopolowe okna, doświetlające jednoprzestrzenne wnętrze.
|